خب امروز به جای اینکه عذاب وجدان بگیرم که بازم مامی گرام داره آشپزی میکنه و من حتی کمکش هم نمیکنم، و شروع کنم به فلسفه بافی و ریشه یابی و سرزنش کردن خودم و فکر کردن و فکر کردن و فکر کردن که آخه چرا؟ مشکل چیه؟ چی باید تصحیح بشه؟ و در انتها این حقیقت که "من باااید بهتر باشم و نیستم و ازش فاصله دارم" تو ذهنم بولدتر بشه، پاشدم رفتم تو آشپزخونه و دست به کار شدم. به همین سادگی به همین خوشمزگی. کلا تنها چیزی که بین خودِ الان و خودِ ایده آلت فاصله میندازه، این کلمه ی مزخرفِ "باید" هست. به امید روزی که به کل از گنجینه ی لغاتم حذفش کنم. و البته وقتی از خودت میپرسی چرا اینجوری هستی، یعنی اینکه "اینجوری بودن" را به عنوان یک فکت پذیرفته ای، و این یعنی همینجوری میمونی. پس دهنتو ببند و همونی باش که میخوای باشی، به همین سادگی.

+امروز روز پدر هست و پدر گرامِ من تنهاترینه، و من به خاطرش از خودم بیزارترین. دلم نمیخواد اجازه بدم تمام عمرش همینجوری بگذره، تنهای تنها، در دنیایی که تماما ساخته ی ذهن خودشه و مطمئنا با حقیقت فرسنگ ها فاصله داره، دلم نمیخواد اجازه بدم بی اینکه بچه هاش را بشناسه، از دنیا بره، دلم میخواد حتی اگه یه روز از عمرش هست، طعمِ یک ارتباط شفاف و جرئت مندانه و بی واسطه را بچشه، دلم میخواد بچشه که کسی به چشم یه موجود غیرشکننده و قدرتمند بهش نگاه میکنه و حاضره در برابرش بایسته و باهاش بحث کنه و حضور قدرتمندش را به رسمیت بشناسه، امیدوارم به خواسته م برسم تا دیر نشده.

++قلبم با تمام قدرت داره پمپاژ میکنه (طوری که لپ تاپ رو شکمم هم داره نبض میزنه :) )، طفلی کوچولو، تا لحظاتی پیش میباس خون را به ارتفاع دومتری از سطح زمین میرسوند، حقیقتا کار سختی بود :)). (وایساده داشتم بادمجون سرخ می کردم.)

یه روز اون قبلنا تصمیم گرفتم و همینجا هم از تصمیمم نوشتم که میخوام خودم را مثل یک ناظر بی غرض مشاهده و ثبت کنم درست همونطور که هست، تا در آینده وقتی برمیگردم به نوشته هام ببینم که پیش رفتم و لذت ببرم، ببینم و بخندم به ترس هایی که قبلا داشتم و دیگه ندارمشون. ولی انگار چند وقتیست رفتم تو جاده خاکی، و فقط دارم چرت و پرت ها را شرح و بسط میدم. و دلیلش فکر می کنم این باشه که نمیدونم در چه جهتی میخوام رشد کنم.

تا به حال زیاد پیش اومده که وقتی بعد از مدتها ازم از اخبار جدیدِ زندگیم پرسیدن، و چیز ملموسی نداشتم که بگم، با خودم فکر کردم که خب دستاوردهای من بیرونی نیستن، درونین، در درون تغییر کرده ام، و وقتی ازم خواستن که بگم دقیقا نمود بیرونی اون تغییر درونی، در زندگیم، یا حتی خودِ تغییر چی بوده، من بازم چیزی نداشتم که بگم، جز اینکه به این فکر کردم که من در طی این مدت نوشته ام، نوشته هام میتونن بهم کمک کنن بفهمم چه تغییراتی کردم، ولی بعد اومدم اینجا را هم خوندم و انگار نوچ، اینا هم نمیخوان بهم بگن دستاوردم دقیقا چیه :))

واقعا برام مهمه این روزا، که بدونم دستاوردم چی بوده در طی ده سال اخیر، و از این به بعد میخوام که چی باشه؟ اصلنِ اصلا، دلم نمیخواد باز وقتی ازم میپرسن خب چه خبر؟ هنگ کنم. نه باید کاملا آگاه باشم به اینکه در چه جهتی دارم حرکت میکنم و از کی چقدر پیش رفته ام.

شما چطور؟ دستاوردهای ده سال اخیرتون مکتوبه؟ چهتِ حرکتِ از این به بعدتون چطور؟ اگه هست که خوشا به حالتون و دست راستتون بر سرِ ما.

+اون روز دوستم داشت از کسی میگفت که سخنرانی هاشو توی یوتیوب گوش میده و تعریف می کرد که چقدر در فلان زمینه عمیق و قویه و چقدر مطالعه داره و فلان، من هم غبطه خوران تو ذهنم داشتم فکر میکردم که آره منم عمریست همچین چیزی را برای خودم میخوام، مطالعات و تحقیقات بسیار در یک رشته، حرفه ای بودن توش، و واقعا اگه در آینده اینطور نباشم حس میکنم زندگیم را تماما تلف کرده ام.

از دوستم هم پرسیدم که الان به نظرت در زمینه ای مدعی هستی؟ اگه نه دوست داری در آینده در زمینه ای مدعی باشی؟ در چه زمینه ای دلت میخواد مدعی و صاحب نظر باشی؟ جواب اوشون خیلی دلخواه من نبود چون کلا از زندگی چیز دیگه ای میخواد، ولی از اون روز این سوال ها همش بک گراند تو ذهنم تکرار میشن. "من میخوام در چه زمینه ای صاحب نظر باشم؟"

رفیق گرام دیشب اومد و حرف زد، من تماما گوش بودم و  سوال کردم و احیانا اگه حرف کمک کننده ای به ذهنم اومد گفتم، و این مکالمه تقریبا یک ساعت طول کشید و در انتهاش که نوبت من شد که حرف بزنم، ظاهرا قطع شد، الان sms داده که ببخشید خوابم برد، همین! و دوباره شروع کرده به حرف زدن و حتی صراحتا میگه که مشورت میخوام در مورد فلان چیز و این بار منم گفتم، "من چیزی نمیگم" گفت چرا؟ گفتم "چون میخوام بخوابم"، فرمودند "کوفت" و دیگه نه من چیزی گفتم و نه اوشون.

الان از یه طرف به خودم حق میدم که ناراحت شده باشم، چون میدونم نه فقط رفتارش بد بود، که این اولین بارش نبود و کم از من تذکر نگرفته در این موارد، و میدونم حتی اگه میموند هم تمام کاری که ازش برمیومد یه سری نصیحت های والد طور و سرکوب کننده بود، ولی از طرف دیگه میگم، نکنه زیادی حساس و سخت گیرم (که البته هستم)، نکنه باید مهربون تر میبودم چون الان شرایط مساعدی نداره، من که میدونم حتی اگه با من رفتارش خوب نیست، رفتارش با خودش صد برابر بدتره. الان که بهم نیاز داره نباید بد باشم، چون یه روزی خودم هم در این موقعیت خواهم بود، و من که اول و آخر میدونم که بهش نیاز دارم و البته که از خیلی لحاظ ها در دوستی امتحانشو پس داده.

ولی چه میشه کرد، این منم دیگه، همین اندازه حساس و سخت گیر و ناتوان در بخشش، و بی احتیاطی های هر چند خیلی کوچیک آدما، واقعا تمام خوبی هاشون را که پیش کش، تمام خودشون را از چشمم میندازه.

+دیروز صبح هم واسه یکی دیگه از این رفقای گودزیلا پیام هایی گذاشتم، سین کرده و جواب نداده و ازش میپرسم چته قهری، میگه قهر واسه چی، و وقتی میگم گفتم نکنه دیشب (با هم حرف زده بودیم) خورده باشه تو ذوقت، و در جواب فقط میفرماد، "وا"! خب وا و زهرمار، وا و مرگ، الان ینی اشتباه کردم برام مهم بوده تو ذوقت نخوره؟ در این مواقع واقعا نمیتونم خیلی ملو و مثبت بمونم، و تنها تصویری که تو ذهنم در جریانه اینه که از یقه ش گرفتم با یه دست و در حالی که دست دیگه م به دیوار تکیه داره و دارم نیم رُخش را می بینم، n بار بلندش میکنم و کله شو میکوبم به دیوار. :) و یه لبخند شیطانی در حالی که دویست تا دندون از شکافِ لب هام بیرونه، رو لب هام نقش بسته.

++ خب برنامه ی من (چه بسا ناخواسته) بعد از مستقل شدن این بوده که کسی را پیدا کنم که بتونم باهاش یه رابطه ی دلخواه بسازم و احیانا بکشونمش پای سفره عقد (فکر کن که من!) :)) چه بسا که از شر این خواستگار های به درد لای جرز خور راحت بشم، و مامانم هم بالاخره در حالی که با خودش میگه آخیش، بالاخره اینو هم فرستادم زیر یوغ دیگری و مسئولیت هام به پایان رسید، نفس راحتی بکشه و دست از سرِ من برداره.

آره، و در این جهت سه شنبه برای اولین بار رفتم سر قرار! هاهاهاااا! در سن خُردِ 30! و فکر کن چی شد؟ همسر آینده م کلا داشت باهام اتمام حجت میکرد که ازدواج، رابطه ی عمیق، جدی، رابطه ی صمیمانه، با احساس، رومانتیک، عاشقانه، رابطه ی بلند مدت، مسئولیت پذیری و هر چیزی از این دست، گزینه هایی روی میز نیستند، و اینطور که من متوجه شدم تنها چیزی که رو میز موند، سکس بود! هوممم! yeyyyy، چقدر خوووب.

و خب میدونی، عمیقا منم مشکلی نداشتم با این قضیه، و دلم میخواست میتونستم اجاره بدم در تنها چیزی که تواناییشو داره، تلاششو بکنه که اغوام کنه. و بعد که ناکام موند، من بیام رو کار و صحنه ای شبیه سکانس اولی فیلم basic instinct بسازم :) ولی خب اسلام ناخواسته دست و پامو بسته :))

وقتی به سبک زندگی تغییر یافته م و تاثیرات مثبتی که حرفای دلخواه و الهام بخش آدم های عزیزی که دنبالشون می کنم، تو زندگیم داشته و این روزا بهش آگاه ترم، فکر میکنم، دلم میخواد منم فقط مثبت حرف بزنم و فقط مثبت ها و انگیزه بخش ها و الهام بخش ها را به اشتراک بذارم، و البته که این کارو خواهم کرد حتی اگه یه خرده طول بکشه تا برسم به اون استاندارد مد نظرم.

در کل این روزها به تاثیر کلمات زیاد فکر میکنم، به این فکر میکنم که کلمات من از بین نمیرن، و هر چی که باشن تاثیرشون تا ابد پابرجاست، و با این حساب چقدر من مسئولم بابت تک تک کلمات و جملاتی که ادا میکنم، و چقدر باید به آینده ی حرفی که میخوام بزنم و به تاثیری که میتونه داشته باشه فکر کنم قبل از اینکه کلمه ای را به زبون بیارم، و البته میدونی، حس دلخواهیه اینکه بدونی تو بهرحال داری تاثیرتو رو دنیا میذاری حتی اگه هیچ جا اسمی ازت برده نشه.

+روزهای من همچنان دارن به یللی تللی میگذرن، ولی حالم خوبه خداروشکر و خودمو اینجوری آروم می کنم که زمان لازمه تا بالاخره به زندگی جدیدم عادت کنم و بیفتم رو غلتک.

++ این روزهای تنهایی و خونه نشینی، دلم برای همه تنگ شده، منی که یه روزی نگران بودم که مبادا هیچ زمان طعم دلتنگی را نچشم، مبادا واقعا مشکلی دارم؟ ولی این روزا فهمیدم که نه خداروشکر مشکلی نیست :)

و البته این روزها، احساساتم جاری ترن، و راحت تر و بیشتر گریه می کنم و این اگرچه ظاهرا خوب به نظر نمیاد، ولی برای من عمیقا دلخواهه و محض خنده فکر میکنم نکنه همون دو جلسه کلاس یوگا چاکراهای منو باز کردن و باعث شدن اینطور جریان پیدا کنم؟ :)

من باز برای پنج شنبه (از ظهر) و جمعه به کانون پرمهر خونواده برگشتم و از نیم ساعت بعد برگشتن از سگ پشیمون ترم، وقتی از اینجا دورم، انگار توهم میزنم، که کنار اومدن با مامی گرام آسونه و من میتونم مرهمی بر دردش باشم، تسلیش بدم، میتونم رابطه مون را بسازم، و فضای خونه دلخواهه، و وقتی میام اینجا میبینم هنوز یک ساعت نگذشته خودِ قبلنام را درک میکنم، و میفهمم که هیچی عوض نشده و نمیشه، و دلتنگی، فوقش برای نیم ساعت بتونه فضای خونه و رابطه ی با مامی را دلخواه تر کنه، بعد از اون نیم ساعت همه چیز مثل وقتی خواهد بود که منم همینجا بودم.

از مامانم، از استیصالی که در رابطه باهاش تجربه می کنم، بیزارم. ازم میخواد (مکرر و خستگی ناپذیر) که تصویر نادلخواهی که ازم تو ذهنش داره و به هیچ وجه بر حقیقت من منطبق نیست را براش درست کنم و در عین حال بهم میفهمونه که قادر نیستم. نه ناامید میشه ازم که دیگه نخواد و دست از سرم برداره، و نه بهم اعتماد میکنه که بتونم کاری براش انجام بدم، حتی گفتن اینکه من به اون تصویر اهمیت نمیدم و نمیخوام بهت کمک کنم، نمیخوام کاری برای دلخواه کردنش انجام بدم هم مشکلی را حل نمی کنه، و همچنین تهدید اینکه دیگه اینجا برنمیگردم یا ارتباطمو باهات قطع میکنم انگار نه انگار. هزار بار تکرار میکنم و حتی در عمل هم بهش ثابت میکنم که هیچی ازش نمیخوام، مطلقا هیچی، و در نتیجه اوشونم باید روشو کم کنه، ولی انگار سنگه، هیچی بهش اثر نمیکنه، هیچی بهش نمی فهمونه که داره یه جاهایی را اشتباه میره. 

عصبانیم واقعا از اینکه میدونم هر اتفاقی هم که تو زندگیم بیفته، هر چقدر هم که قاصله بگیرم، باز که برگردم بازم همین آش است و همین کاسه.

+در این لحظه و البته بیشتر لحظه های زندگیم، سر زدن هر حرکت ناخوبِ حتی خیلی خیلی کوچیک از کسی، منو از او متنفر میکنه، و بود و نبودش را بی تفاوت.

دیشب بازم با معشوق قدیمی کات کردم، دلیلشو هنوز نمیتونم برای خودم هم توضیح بدم، هیچ زمان تکلیفم باهاش مشخص نشد، من آره دوستش داشتم ولی از احساس اوشون هیچ زمان خبردار نشدم، بعضا حس کردم دوستم داره و بعضا حس کردم نه. هر بار که برگشت و اینطور وانمود کرد که دفعه ی پیش من بودم که هر چی از دهنم دراومده گفته بودم و رفته بودم، و او نبوده که کات کرده، حس کردم که دوستم داره، و وقتی اومد و یعنی بود ولی در حقیقت نبود، حس کردم براش هیچی نیستم، حالا آیا دوست داشتنِ من کافی نبود؟ حتما باید او هم احساس متقابلی میداشت و مطمئنم میکرد ازش؟ آیا اصلا اینکه انتظار حس متقابل داشته باشم نتیجه نمیده که دوست داشتنم واقعی نبوده؟ نمیدونم. دیشب من باز بد شدم، نشد که هیچ زمان در ارتباط با این بشر این وسط مسطا باشم، یا دلم براش پر زده، یا دلم خواسته با خاک یکسانش کنم، و دیشب هم اینکارو کردم، و امروز کلی به خاطرش گریه کردم، و دعا کردم که اقلا او مطمئن باشه که تمام حرفایی که در موردش بهش زدم را باور ندارم و همچنان در نظرم با احساس ترین و صادق ترین و دلخواه ترینه، و همچنان تنها کسیست که دوستش داشته ام و دوست داشتنشو باور کرده ام حتی بی ابرازش (شایدم فقط توهم زدم). کاش بدونه که دیشب فقط بچه و احمق بودم، و فکر میکردم زدن اون حرف ها مرهمی بر دردم خواهد بود.

وقتی که همچین رفتارهایی از خودم می بینم فکر میکنم شبیه همون هایی هستم که زیر پیج ها یا تو کانال های ملت، فحاشی می کنن، یه بیشعور تمام عیار. (احتمالا اونها هم زمانی فحاشی میکنن که طرف مطابق انتظاراتشون رفتار نمی کنه) با این اوصاف چطور میتونم از کسی انتظار داشته باشم که دوستم داشته باشه.

به تمام اونایی که یه رابطه ی موفق دارن، حسادت می کنم، به تمام اونایی که همدلی و شفقت عناصر جدایی ناپذیر زندگیشون بوده، اونایی که یکی بوده که از حضورشون محظوظ بوده باشه (کاملا خودخواهانه، نه از روی احساس مسئولیت یا وظیفه)

حس میکنم هنوزم خیلی بچه ام، و گر نه در این سن، کی هنوز درگیر قهر و آشتی و بازیای بچگونه ی تو ارتباط هاست که من هستم؟ البته منم در حالت کلی نیستم، در تمام ارتباط هام (جز همین یکی) عقل و منطق سروری کرده.

قرار بود که این بار بر سکان قدرتم تکیه بزنم و تلاش های او را تماشا کنم و در انتها بهش بفهمونم که نوچ، کافی نبود، نتونستی مجذوبم کنی، دفعه ی بعد بیشتر تلاش کن، و در دل قهقهه سر بدم از اینکه بالاخره تونستم مقدارکی از بیشعوری هاشو جبران کنم و آب خنکی بریزم بر جگر سوخته :)) تو ذهنم بارها مرور کرده بودم که او یک بیشعور به معنای واقعی کلمه در تعریف خاویر کرمنته، و باید بدونه نمیتونه هر کاری بکنه و بذاره بره و مطمئن باشه وقتی برگشت هیچی عوض نشده و من همون الهه ی طفلیم که میتونه با اشارتی، با نوازشی دلش را ببره. ولی حدس بزن نتیجه ی تمام این تلاش ها و خویشتن داری ها چی بود، هیچ، لحظاتی پیش بهش sms دادم و گفتم که دلم خیلی براش تنگه، در حالی که دیشب با هم حرف زده بودیم و البته مکالمه مون بسیار به یک کتک کاری جانانه شبیه بود.

کم کم دارم باور میکنم که جور متفاوتی این بشر را دوست دارم، و نمیتونم بگم که تمام اینا را فقط دارم به خودم تحمیل می کنم، نمیدونم، شاید به این خاطره که هنوز برام رو نیست، هنوز نشناختمش، هنوز دارم تصویر خودمو تو وجودش می بینم، شاید. شاید چون یک فضای بی نهایته، یک چاه بی انتها، برای اینکه قربون صدقه هامو بریزم توش و مطمئن باشم که هیچ زمان پر نمیشه، سرریز نمیشه و در صدد جبران برنمیاد :)) شاید.

#معشوقِ_قدیمی

خیلی وقته واقفم به اینکه لزوما چیزی که من فکر میکنم حقیقت ماجرا نیست و اگه اون فکر یک احساس آزارنده را نتیجه داده، جا داره که حقیقت را کشف کنم و به احساسم نشون بدم تا خودش متوجه شه موندنش اندیکاسیون داره یا نه. بعد از اونجایی که زیاد این کار را کرده ام، بعضا برای احساس های خوب هم این کار را می کنم، مثلا فکر به اینکه کسی دوستم داره برام لذت بخشه، ولی به طرزی مازوخیستیک انگار که نتونم این لذت را ببینم، باید برم حقیقت ماجرا را کشف کنم که آیا واقعا دوستم داره یا نه!

و الان داشتم فکر می کردم چرا اینکارو بکنم، بذار تا زمانی که احساس هام دلخواهن، سرم زیر برف باشه و حقیقتی را نبینم، چه ایرادی داره، بذار در سادگی و حماقت خودم تو کله م پر از فکر های دلخواه باشه :)

+این بشر باز سلام و احوالپرسی کرد و من دلم رفت :)) دلایل زیادی به خودم نشون دادم که نباید از این بشر خوشم بیاد، و اصلا این بشر احساس متقابلی نداره و برای من، امن تره که احساساتم درگیر نباشه. ولی بازم تا سلام میده، یکی از الهه های تو وجودم یه پلاکارد میگیره دستش و از جلو چشمام رد میشه، روش نوشته شده: "این بشر خیلی مودب و متشخصه" :))

صاحب صدای پخته ای که تو پُست قبل ازش حرف زدم، به قول خودش امروز راهی یک سفر کاری خطری شد، سفری که ممکنه بازگشتی ازش نباشه، پریشب ازش گفته بود ولی نمیدونستم امروز میره، و نگفت کجا هم. ازم تشکر کرد بابت مهربونیام و حال خوبی که در ارتباط باهام داشته، ابراز خوشحالی کرد که با هم آشتی کردیم (ما یه تاریخچه ی کوتاهی با هم داشتیم چند ماه پیش و وحشی شدن من و حرفِ برخورنده م باعث شده بود به حالت قهر خداحافظی کنیم) و در انتها گفت: "خداحافظ". حالا من نمیدونم این خداحافظی به این معنیه که کلا خداحافظ، یا اینکه تا زمانی که برگرده خداحافظ، تو دل بهش گفتم شات آپ بچه، جاست دو می :)) ولیکن با خونسردی تمام براش نوشتم که به سلامتی بری و برگردی. خداحافظ.

و علی الحساب هورمون های لعنتی دمار از روزگارم دراورده اند، و دارن به این فکر باطل تو سرم جون میدن که من عاشق این بچه ام، میخوام مِلک من باشه :)) یه چیزی تو گلوم گیره و نمیدونم دلم میخواد ازش خلاص بشم یا نه. :)

+ "هر آشنایی تازه، اندوهی تازه ست

مگذارید که نامتان را بدانند و به نام بخوانندتان

هر سلام آغاز دردناک یک خداحافظی است..."

از نادر ابراهیمی عزیز

البته احوال من در این حد رومانتیک نیست، ولی خب دیشب موقعی که همینطور اسممو صدا میزد، این برام تداعی شد.

همون جملات به بیانی غیررومانتیک تر، همچنان از نادر ابراهیمی:

هر سلام تازه اندوهی تازه ست، آن کس که غریب نیست شاید که دوست نباشد، نگذارید که نامتان را بدانند و شما را به نام بخوانند، آنها شما را به ما و ما را به تو و تو را به هیچ بدل می کنند. آنها پیام آورندگان اندوهند.

صداش صدای پخته ایست، حرفای والدانه و فن بیانش هم به این پختگی دامن میزنه، در عین حال میدونم بچه ایست پر از انرژی و شر و شور، ده ها بار اسممو صدا میزنه تا من هم یک بار در جواب اسمشو بگم، بارها تو حرفاش بهم میگه "عزیزی" و حس میکنم پشتِ این "عزیزی" هزار تا حرف هست که فعلا روش نمیشه بهم بگه. ولی به همین سادگی انگار دلمو برده :) به خودم میخندم و با خودم میگم، خیلی کمبود محبت داری الی طفلی، و گر نه به همین سادگی دل نمیدادی. آره واقعنم کمبود دارم، هم کمبودِ مورد عشق واقع شدن و هم کمبود عشق ورزیدن. هر آن دلم میخواد فارغ از نتیجه، این بشر را ماچ بارون کنم، و اونقدر قربون صدقه ش برم بلکه خالی شم، ولی فعلا جلوی خودمو گرفتم تا ببینم اصلا ارتباطی شکل می گیره که من بخوام وحشی بازی دربیارم، اصلا آیا واقعا این بشر هم حسی مشابه من داره؟ آیا اونم بی تابِ من هست؟ شک دارم.

+با وجود تمام تلاش هام برای اینکه بزرگتر خوبی برای بچه ها باشم، ولی فهمیده ام که عشقم بهشون خیلی خیلی با قید و شرطه، اصلا اونقدر قید و شرط داره که عشقی باقی نمونده. خودمو سرزنش می کنم که آخه مگه تو کی هستی که تصمیم بگیری کی شایسته ی عشقه و کی نیست؟ اگه ایرادی هست از توئه، تویی که توانایی عشق ورزیدن نداری، بچه ها هیچ کدوم ایرادی ندارن.

++تا به حال ویژگی هایی برام در دسته ی "خوب ها" قرار داشتند که جدیدا دارم به "خوب" بودن یه سری هاشون شک می کنم. خوب بودن نه به این معنا که حالمو خوب می کرده اند، نه، خیلی از ویژگی ها را من تلاش کرده ام داشته باشم چون فکر کرده ام بقیه ترجیحشون اینه که من اون ویژگی ها را داشته باشن و اینجوری بیشتر حال می کنن باهام، ولی کم کم دارم شک میکنم که آیا واقعا اون ورژنم (دارای فلان ویژگی) دلخواهه؟ احتمالا برای خیلی ها نیست.

 مثلا این تواضعِ بیش از حدم که به نظرم نتیجه ی ته تغاری بودن تو یه خونواده ی پرجمعیته، بسیار مشکوکه. همین تواضع مسخره ست، که باعث میشه من به لحاظ ارتباطات اجتماعی خیلی ضعیف باشم. من واقعا خیلی خیلی بیشتر از اونیم که از خودم ارائه میدم.

+++خواسته ای که تو پُست قبل ازش حرف زدم، جور شدنِ خونه ای از آنِ خود بود (نه که صاحب خونه بشم، همون اجاره کردنش هم برام کافیه)، که فکر کنم خداروشکر بهش بسیار نزدیکم، چه بسا از هفته ی آینده برم تو خونه ی خودم. سال هاست منتظر افتادن این اتفاقم.