تصادفا یه ویدئویی دیدم تو یوتیوب، از شخصی به اسم John fish. یه چالش کتابخونی بود، 5 تا، یا 6 تا کتاب را که یکیش صوتی و بقیه متنی بود و مجموعا میشد 3000 صفحه و 24 ساعت صوتی، قرار بود توی 10 روز بخونه. و اولش حساب کرد که تقریبا هر روز باید 8 ساعتی کتاب بخونه، و ویدئوش کات هایی بود از قبل از شروع مطالعه و بعدش در هر روز. بامزه بود، و خیلی حس خوبی بهم داد. و البته در انتها هم موفق شد و خوندشون.

اصلا مهم این نبود که داره چه حرفایی میزنه، چه کتاب هایی میخونه، کل این حرکت، که شبیه ماجراجویی بود برام جالب بود، و خب چه ماجراجویی ای بهتر از کتاب خوندن.

ایشون دانشجوست، دانشجوی هاروارد.

یاد دوران دانشجویی خودم و قبل از اون، دوران مدرسه، سال های نوجوونی و کودکی افتادم، و چقدر حیف که من دیر کتابخون شدم. تمام سال هایی که میتونستم لش کنم و کتاب بخونم و کسی کاری به کارم نداشته باشه، رو معلوم نبود داشتم چه غلطی میکردم، البته معلوم بود، یعنی یادم هست که چه کارهایی کردم، ولی اگه اونموقع خودم مادر خودم بودم، عمرا میذاشتم روزهای بچه م اینطور بگذره.

این روزها بعضا این حس رو دارم که کل زندگی تیکه به تیکه ش ماجراجویی ست، و از این لحاظ دوستش دارم. مثلا هر ارتباط جدیدی رو که شروع میکنم برام مثل یک ماجراجوییست، و مشتاق و منتظرم که ببینم چجوری میگذره و به کجا میرسه، و چه اتفاق هایی میفته، چه حرف هایی رد و بدل میشه، چه مسیری طی میشه، چه اشتباهاتی میکنم، چه اشتباهاتی قبلا کرده ام و دلم نمیخواد در رابطه ی جدید تکرارش کنم، چه چیزهایی قراره در این ارتباط یاد بگیرم و چقدر میتونم از این به بعد آگاه تر باشم و آگاهانه تر عمل کنم. در طی اون مسیر گاهی آگاهم به این ماهیت ماجراجویی و به خودم میگم ببین الی این فقط یه ماجراجوییه، و اینجوری همه چیز برام جالب انگیزتره، اینجوری شاهد همه چیزم، به جای اینکه به طرز دراماتیکی توش درگیر باشم. گاهی هم آگاه نیستم، و درگیرم. حالا یا خوشحالم از این درگیری، یا غمگین، و بیشتر مواقع خشمگین :))