اشتباه بودن یه سری چیزها بارها و بارها بهم ثابت میشه و باز هم تکرارشون می کنم، حقیقتا عاصیم از خودم.

دلم میخواست عوض می شدم، از این رو به اون رو

تبدیل می شدم به آدمی که به چیزهایی که لازم نیست خیلی اهمیت بده، اهمیت نمی ده

ناراحت بودن یا شدنِ ملت ازم، زمانی که میدونم کارِ اشتباهی نکرده ام اینقدر کنترلم نمی کرد

در ارتباطاتم با آدم ها آروم و با اعتماد به نفس می موندم و با اعتماد به نفس حرف میزدم

با برنامه بودم و برنامه هام برام در اولویت اول بود، اولویت اول تا دهم خودم میموندم و بعدش آدم ها.

و ای کاش این حقیقت که اول و آخر روی هیچ کسی جز خودم، نمیتونم حسابی باز کنم را قبل از مایه گذاشتن برای آدم ها به خاطر میوردم.

و در حالت ایده آل ای کاش رها بودم، ای کاش نمیخواستم چیزی را بهتر یا متفاوت از اونی که هست نشون بدم، هیچی رو، ای کاش همونی میموندم که بودم، حس میکنم تمام انرژیم داره برای همین وانمود کردن ها میره.