بعد نامه هایی دیدم که باعث شد مکثی کنم: "پُل! تجلیل بسیار تو از تجربه ی محض به مسیر خطرناکی افتاده است. یک بار دیگر باید سرزنش سقراط را به تو یادآوری کنم که زندگیِ تجربه نشده، ارزش زیستن ندارد."

در دل گفتم آفرین کلود! منم دقیقا همین نظرو دارم. من با اصرار تو به پل برای تجربه کردنِ زندگی ش کاملا موافقم.

ولی پل در نامه بعدی پاسخ تندی داده بود: "اگر میان امتحان کردن و زندگی کردن، یکی را باید انتخاب کرد، من همیشه زندگی کردن را انتخاب می کنم. من از بیماری توضیح اجتناب می کنم و به تو هم اصرار می کنم که چنین کنی. رفتن به سوی توضیح بیماری مسری اندیشه مدرن است و ناقل این بیماری هم درمانگران معاصرند؛ هر درمانگری که تا به حال دیده ام، به این بیماری مبتلا بوده است؛ و این بیماری اعتیاد آور و واگیردار است. توضیح یک توهم است، یک سراب، یک سازه، یک لالایی آرام بخش، توضیح از وجود بی بهره است. بگذار آن را با نامی که لایقش است بخوانیم: مدافع بزدلی در برابر وحشت ناپایداری، بی تفاوتی و هوسبازی تجربه ی محض".

+چند پاراگراف از داستان کوتاهِ درمان نادرست از کتابِ "مخلوقات یک روز" ِ اروین یالوم.

موقع خوندن چندین بار از روی این چند پاراگراف خوندم، و همش حس کردم پیامی برای من داره، ولی حقیقتش درست نمیفهمم پیامش چیه، چون انگار هم پُل و هم کلود در حال گفتنِ یک چیز بوده اند.

++کسی که داره روایت میکنه خودِ اروین یالوم هست، پُل مراجعش هست، مثلا به قصد درمان مراجعه کرده ولی اروین یالوم را مجبور کرده که نامه هایی که بین خودش و کلود رد و بدل شده را بخونه.

+++ تو داستان های بعدی اروین یالوم چندین بار غیرمستقیم به این نکته اشاره می کنه که از اینکه پایان زندگیش هست میترسه، و من همش با خودم فکر میکنم آخه کسی مثل اروین یالوم که اینقدر تمام و کمال زندگی کرده هم؟ چه ترسی براش هست؟ دقیقا کدوم روز و لحظه از عمرش را هدر داده که الان ترسی براش باشه؟