دو تا از چیزهایی که تو خونه م آزارم میدادن حل شدن، 1) بوی گه و 2) اهمیت دادن من به اینکه آیا دوستم دارند یا نه (که حقیقتا دیگه برام اهمیتی نداره).

مشکلات باقیمونده سر و صداهای صابخونه و رفت و آمد های زیاد به این خونه ست، که نمیدونم راه حلشون اینه که با صابخونه حرف بزنم و هی بهش تذکر بدم یا اینکه صرفا سعی کنم خودم را نسبت بهشون بی تفاوت کنم، انگار که وجود ندارند، یا حتی اینکه خودم هم قاطیشون جزئی از سر و صدا بشم، البته یه راه چهارمی هم هست، فرار! اینکه کمتر و کمتر تو خونه بمونم تا کمتر این سر و صداها آزارم بده. در طی هفته ی گذشته راه آخر را انتخاب کردم، زیاد رفتم بیرون و از دیروز هم اومدم خونه ی ننه م. ولی از انتخابم راضی نیستم و میدونم چاره ی مشکل نیست.