علی سخاوتی یک پادکستی به اسم "فنامنا" داره که تو اون مخاطب هاش، هر کسی که باشن، میتونن زنگ بزنن و داستان (ها)شون را تعریف کنن. یه سری شرط هایی هم وجود داره، که من فرمِ دقیقشون را حفظ نیستم، ولی اون مضمونی که دریافت کرده ام و تو خاطرم هست، اینه که اون مکالمه نباید مکالمه ی سختی باشه (احتمالا شبیه مکالمه هایی که من همه روزه دارم، هدفمند و عصاقورت داده) و لزوما قرار نیست محتوای مفیدی را شامل بشه.

از اون روزی که این ایده شکل گرفته و من گاها گوشش داده ام، این سوال همش تو ذهنم تکرار شده که داستان من چیه؟ چی تو زندگی من جذاب و چالش برانگیزه؟ تعریف کردن چیِ زندگیم میتونه اقلا به اندازه ی یک ساعت وقت بگیره؟

این بحث به نظرم بیشتر باید شکافته بشه، حس میکنم برام لازمه که داستانمو پیدا کنم، حس می کنم اگه پیداش کنم، اونموقع دیگه داستان گفتن کار سختی نخواهد بود.