99-6-9

زندگی کلی قشنگی داره و کلی نعمت هر روز تو زندگیم جاریه و میدونم که اگه گِلم به اندازه ی کافی مشت و لگد خورده بود و تربیت شده بود، الان متوجه حجم خوشبختیم می بودم و دهنمو می بستم و به اون نقاط سیاه کوچولو گیر نمی دادم، ولی چه کنم که گِلم هنوز نیاز به مشت و لگد داره.

خواهرم میفرماد که فردا اگه میرم ملی (یعنی دخترشون) را هم بردارم با خودم ببرم چون خواهرم دیگه نمیتونه تحمل کنه که ملی بیکار و بیعار هی تو خونه باشه، و من واقعا متاسفم که با وجود تمام تلاش هام برای اینکه آدم ها بخصوص عزیزانم را ناراحت نکنم و بسیار قدردانشون (عزیزانم) باشم، نمیتونم در جواب این جمله روی خوشی به خواهرم نشون بدم، متاسفم که نمیتونم خوشحال شم از این بابت، نمیتونم مشتاق حضور ملی باشم، و بی نهایت تر متاسفم که اینو خودشون هم میدونن، آه من خیلی بدم :( حتی با وجود اینکه میدونم اومدن ملی نمی تونه اونقدرها هم که فکر می کردم بد باشه، و مطمئنا خوبیای زیادی داره (چون ملی و مری(خواهرزاده ی دیگه م) هفته ی پیش چند روز اومده بودن پیشم و خب خوب بود)، ولی بازم تنها فکری که تو سرم جولان میده اینه که وقتی من میخواستم برم و مستقل باشم خیر سرم، هیچ کدومشون هیچگونه حمایتی ازم نکردن و من رو با مقاومت های بی حد و اعصاب خورد کنِ ننه ی گرام که هنوز هم ادامه داره تنها گذاشتن، و هیچ کمکی بهم نشد، هیچ راهنمایی ای، هیچ تلاشی برای حرف زدن، هیچی هیچی، و الان به سادگی دارن مسئولیت بچه هاشون را بی اینکه ازم بپرسن که میخوام این کار را براشون انجام بدم یا نه، میسپرن بهم.

هنوزم که هنوزه ترجیحشون برای من، اینه که منم تلاشمو کرده بودم و یه جایی کارمند شده بودم و احیانا شوهر کرده بودم و داشتم بچه هامو زفت میکردم و مثل خودشون داشتم سر کوچیکتر از خودم ها را با نصیحت های صد من یه غاز میخوردم، و کلی انتظار ازشون داشتم بی اینکه حمایتشون بکنم. هنوزم که هنوزه اعتقاد دارن که من اشتباه کردم و چرا راهی را که ننه ی گرام بی سواد و تجربه جلوی پام گذاشته بود را نرفتم، هنوزم فکر میکنن سعادت من در رفتن همچون راهی بود و نمیفهمن اگه منم اون راه را رفته بودم الان کی بود که مسئولیت ها را بندازن رو دوشش.

یه همچین گستاخی بی حدی را از عزیزان خودم، حقیقتا نمی تونم هضم کنم، فکر میکردم اونها هم مثل خودم هستند و نمیتونن پررو باشند و توقع های بی جا داشته باشند ولی مثل اینکه اشتباه کرده بودم.

خسته و کوفته و بیان نشده ام. مثلا مقصود از نوشتن این حرف ها این بود که بیان بشم ولی نشدم.

چیزی که بیشتر از همه عصبانیم می کنه اینه که مامان احمقم، که هنوزم که هنوزه استقلال منو به رسمیت نشناخته و هر بار که من میخوام برم خونه ی خودم باید فلسفه ی رفتنم را براش توضیح بدم، الان با اومدن ملی پیش من هیچ مشکلی نداره، و حتی او را مسئولیت پذیرتر و بافکر تر از من میدونه، او آماده ی جدا زندگی کردن از خونواده هست و من نه! و اونقدر احمقه که نمی فهمه اوشون دارن میان پیش من، همین منِ بی مسئولیت بستر را برای جدا زندگی کردنِ اوشونِ با مسئولیت فراهم کرده ام.

الهه :) ۰ نظر
اینجا من با نوشتن، فکر میکنم، و امیدوارم که این نوشتن ها و فکر کردن ها، از وضعیت و موقعیت فعلی م عبورم بده و در مسیر زندگی پیشم ببره.
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان