+فکر میکنم آره، باید قبول کنم که "فکر کردنِ" خالی نه میتونه تو را رشد یا عبور بده و نه میتونه تو را به خودت بشناسونه، اساسا "انجام دادن یه کاری" و "فکر کردنِ در موردش" دو تا امر کاملا جدا و کاملا بی ربط هستن، و پیش رفتن در هیچ کدومشون نمیتونه پیشرفتی توی اون یکی حساب بشه. و این بیهوده بودنِ سال های متمادی از زندگی من رو نتیجه میده، سال هایی که فکر کرده ام در حال خودشناسی ام، البته میتونم مدعی باشم که داشتم یه کاری را انجام میدادم و اون کار "فکر کردن" بوده، فکر کردن با هدفِ فکر کردن، نه با هدفِ خودشناسی.

البته میدونی، انجام دادن هم نمیتونه آنچنان باارزش باشه زمانی که موقع انجام دادن، حاضر و آگاه نیستی، و در کل اول و آخر نتیجه ای که میشه گرفت اینه که مهم نیست داری چه غلطی می کنی، مهم اینه که حاضر باشی در اینجا و این لحظه.

++چند روزه از آغازگر نبودنم شاکیم. این آغازگر نبودن روایتگر یک ترس جدیه، ترسی که باید بهش فائق بیام با گوش ندادن بهش.

شنبه به حالت قهر از خونه بیرون اومدم، حرف های ناخوبی به مامانم زده بودم (نه بی ادبانه وا، هدفم این بود که از اون زاویه دید محدودش خارج بشه و جور دیگری به قضیه نگاه کنه که البته فکر نکنم خیلی موثر بوده باشم ولی بهرحال حرف هام محبت آمیز نبودند)، باهاش خداحافظی نکردم و وقتی اومدم اینجا و از اون فضا فاصله گرفتم، تمام اون عصبانیت و ناراحتی تبدیل به دلسوزی برای مامانم شد، و بهش حق دادم وقتی تو اون فضا زندونیست، نتونه اخلاقی از اون بهتر داشته باشه. الهه ی ایده آل و باشهامت توی ذهنم از اون روز هزار بار بهش زنگ زده و گفته که متاسفم به خاطر حرفا و رفتارم، درک می کنم تو را و نگرانی هات را، و بی اندازه دوستت دارم، میدونم که خیلی وقت ها اشتباه می کنم، ولی قول میدم تلاش کنم که بهتر شم، قول میدم و امیدوارم تو هم بهم وقت بدی و ایمان داشته باشی و صبور باشی. ولی الهه ی ترسوی الان، حتی یک بار هم شماره ی خونه را تو گوشی تایپ نکرده.

خیلی وقته که تصمیم داشتم دو تا جمله از الیف شافاک تو کتاب ملت عشقش، که البته من تو یه وبلاگی خوندمشون، را بذارم اینجا و در موردشون حرف بزنم ولی همچنون که گفتم روزها تند و تند میگذرن و من به هیچ غلطی نمیرسم، حالا مهم نیست، تو این پُست فاینلی این کار رو می کنم.

- "اگر در این دنیا در انزوا بمانی، انعکاس صدای خودت را خواهی شنید و حقیقت را نمی‌توانی کشف کنی. خودت را فقط در آینه انسانی دیگر می‌توانی کامل کنی."

کامنت من: آدمیزاد نه وقتی که خودش داره حرف میزنه و نه زمانی که داره به صدای ضبط شده ش گوش میده نمیتونه صدای خودش (ینی صدایی که دیگران میشنون) را بشنوه، و میدونی بعضی وقت ها فکر می کنم پروسه ی شناخت خودت هم به همین صورته، تو در خلوت یک شناختی از خودت به دست خواهی آورد، ولی نمیدونم تا چه حد بشه بهش تکیه کرد، و فکر میکنم علاوه بر اون شناخت، واقعا لازمه بتونی از چشم یک ناظر بیرونی هم به خودت نگاه کنی و تصویری که در ذهن او خواهی داشت را ببینی تا بتونی مدعی خودشناسی باشی و این خودشناسی بهت اعتماد به نفس و قدرت و حس تسلط روی خودت را بده.

علاوه بر این، بارها به این نکته دقت کردم، ارتباط داشتن با بقیه و حرف زدن باهاشون، باعث میشه درصد زیادی از مشکلاتی که در خلوت خودت میتونن به پیچیده ترین و لاینحل ترین مسائل تبدیل بشن و سوژه ی overthinkت برای روزها و چه بسا هفته ها و ماه ها، باشن، محو و ناپدید بشن، به سادگی.

در حال حاضر و بعد از سال ها، مهم ترین و اساسی ترین استفاده ی وبلاگ برای من همین بوده، که حرف بزنم جوری که انگار برای دیگری دارم حرف میزنم و اونموقع متوجه حماقت ها یا over reactهام بشم، ولی باید اعتراف کنم وبلاگ بدون مخاطب (البته نه هر مخاطبی، مخاطبی که اهمیت بده و بهت واکنش نشون بده)، اگرچه بازم خیلی خوبه و شاید نصف این مسیر را بره ولی بازم کاملا تو را از خلوتت بیرون نمیاره.

-"به هر طرف که می‌روی؛ شمال، جنوب، شرق و غرب؛ به هر راهی که می‌روی، بدان سفری را در درون خودت آغاز کرده‌ای. کسی که درون خودش را می‌کاود، درنهایت روی زمین گردش می‌کند."

کامنت من: در مورد این تنها حرفی که دارم یک سواله، اینکه بدون سفر کردن در ابعاد فیزیکی و جغرافیایی هم میشه قاعدتا در درون سفر کرد، هوم؟ اگه جواب، نه باشه، سرخورده خواهم شد :(

نمیدونم یک ارتباط دوستانه کی اندیکاسیون پیدا می کنه، و کی باید بچسبی بهش و از دستش ندی.

مثلا من دیروز با دوستم رفتم بیرون و نمیتونم بگم زمانی که برگشتم احوالم با قبل از رفتنش تفاوتی کرده بود، البته به جز مقدارکی خستگی پیاده روی دیگه چیزی عایدم نشده بود، و حتی پیاده رویم اونقدرها خودآگاه نبود، یعنی حس میکنم اگه خودم تنها رفته بودم شاید به چیزای بیشتری دقت می کردم و زیبایی های بیشتری به چشمم میومدن.

آشنا شدنم با نرگس جدیدا چشمم را به این احتمال که تو میتونی با کسی حرف بزنی، با تمام قوا، تمام سرعت و تمام انرژی، و در عین حال وقتی مکالمه تون تموم میشه، پرانرژی تر و هیجانزده تر از قبل باشی، و مطمئن باشی از مکالمه لذت برده ای، باز کرده و منو به تمام دوستی هایی که تا الان داشته ام مشکوک.

بیرون رفتن دیروزم هیچ کدوم از این خصوصیات را نداشت،

ضمن اینکه با اون بشر (همونی که دیروز باهاش بیرون رفتم)، حس میکنم خودم نیستم، "خود"م بروز پیدا نمیکنه، بیان نمیشم، فقط در حال واکنش نشون دادن به رفتارها و حرف هاییم که در عین غیرمنتظره بودن، بی اهمیت و حوصله سر برند. شنیده نمیشم و اینو حتی از ظاهر قضیه هم میتونم بفهمم، مثلا دارم از چیزی حرف میزنم (چیزی که مطمئنا در لیست با اولویت ترین دغدغه هام و چیزایی که هیجانزده م می کنه نیست)، و بعد از تموم شدن حرف من به سرعت از یه چیز بیربط دیگه حرف میزنه. در کل چیزی هم آنچنان وجود نداره که ازش حرف بزنیم، من البته حرف زیاد دارم که بزنم ولی میدونم او مخاطب خیلی از حرف هام نیست چون دغدغه ش نیستن، فقط هر از چندی اشکالی میگیره از تریپ لباس پوشیدن آدم هایی که بعضا از روبرومون میگذرن و قضاوتشون می کنه.

البته میدونم خودم هم در بوجود اوردن این شرایط غیردلخواه بی تقصیر نیستم، اینکه من نمیتونم راحت باشم یا خودم باشم، و از چیزی که هست بیشترین استفاده را به نفع خودم بکنم، همه ش برمیگرده به خودم، چرا که در اکثر روابطم (غیر از رابطه م با نرگس) بازم من همینجوریم.

و لابد از اونجایی که در ساختن دوستانی برای خودم، خیلی ضعیف عمل می کنم، و آغازگر ارتباط ها نیستم، باید همین دوستی های مزخرفم را بچسبم، بلکم اقلا خیلی محدود این امکان که از بیرون هم بتونم به خودم نگاه کنم را برام فراهم کنن.

+تنهام (و به اصطلاح کنترل زمانم تو دستان خودمه) ولی به طرز عجیبی به هیچ کارم نمیرسم، بی حوصله ام و روزا همینطور تند و تند میگذرن.

جالبه میدونی؟ که من اینهمه اطلاعات در باب مدیریت زمان و برنامه ریزی دارم و تا به حال تلاش کرده ام که حتی الامکان بستر را برای این کار مهیا کنم، با کودک درونم راه بیام و همدل باشم و همه ی عواملی که در این روند تاثیر منفی میذارن را حذف کنم، و هنوز روزهام با برنامه پیش نمیرن، چرا؟ هیچ گونه دلیل فلسفی و پیچیده ای وجود نداره، دلیلش خیلی ساده ست. و اونم اینه که برنامه ریزی را انجام نمیدم :)) حقیقتا خنده داره. ولی از امروز انجامش خواهم داد ان شاء الله.

یا مثلا من رقص و داشتن ورزش در برنامه ی روزانه را بی اندازه دوست دارم و میخوام، ولی انجامش نمیدم، چرا؟ چون انجامش نمیدم، چون هنوز باور نکرده ام که میشه به سادگی انجامش داد، هنوز حس می کنم یه تحول بنیادین در وجود و شخصیت و طرز تفکرم لازمه تا این حرکت به طرز از خود بیخودی بی کمترین دخالت اراده م اتفاق بیفته، احمقانه ست. 

شنیدن جمله ی "سخت نگیر" از هر کسی باعث میشه او را یک موجود سطحی و بدون توانایی همدلی ارزیابی کنم ولی الان باید اعتراف کنم که من واقعا سخت میگیرم، و "سخت نگیر" الی :))

+با وجود اینکه این آرامشی که الان تو خونه حکم فرماست را عمیقا میخوام، ولی همش فکر میکنم مبادا صابخونه صدای منو دیشب در حالی که داشتم با دوستم از چیزایی که اینجا اذیتم میکنه، حرف میزدم، شنیده و الان ترتیب اثر داده. دلم نمیخواد اونی باشم که به هر طریقی کسی را محدود می کنه (فکر کن که این اتفاق تو خونه ی خودش بیفته)، دلم میخواد آدم ها خودشون حدودشون را تشخیص بدن و بهش پایبند بمونن.

++ اخیرا متوجه شده ام، سال هاست، تلاشم برای برآورده کردن نیاز های اولیه ی زندگیم و البته پیدا کردن اون چیزی که رفتن به دنبالش ارزش داشته باشه، زندگی را از خاطرم برده. داستان "گِل" از دیوید آلموند را شروع کرده ام و حس کردم چقدر دلم یک دوست میخواست که با هم ماجراجویی می کردیم، آزاد و رها از تمام فکرها و نگرانی ها و اینکه چی ارزششو داره، و در عین حال بی خبر از آینده ی ماجرایی که شروعش کرده ایم. حس میکنم این حسی بود که تو بچگی موقع بازی هامون داشتیم.

و من الان سال هاست دست رد به سینه ی هر حرکت جدیدی میزنم، و حس میکنم چقدر افتضاح بوده این ویژگیم برای اطرافیانم، و تصمیم دارم از این به بعد، بیشتر "آره" بگم.

+++دیشب با نرگس ویدئو کال صحبت کردیم، صحبت باهاش زنده م میکنه، اینقدر که این بشر و تمام داستان هایی که تو زندگیش تجربه کرده، و اطلاعاتی که داره، متفاوته. عالیه اصلا، و همینجور در حال تعریف کردن از هم و قربون صدقه ی هم رفتنیم و اینم عالیه :)) از نظر اون من آدم بزرگی هستم، یک انسان تمام عیار :)) و اون در نظر من یه کپه ی استعداد و جاه طلبی و هیجان و اشتیاقه. بعضی از رفتارهام در برابرش را که می بینم حس میکنم راسی راسی پیر شده ام (البته به معنای خوبش)، جاه طلبی های خودم را بیخیال شده ام (به این معنی که خودم را تو این دنیا خیلی خیلی کوچیک تر از اون می بینم که دنیا را زیر و رو کنم در حالی که حس می کنم نرگس هنوز همچین دیدی داره)، و میتونم حامی باشم، میتونم بزرگتر و خیرخواه ترِ ماجرا باشم، آره همینجوری خالی خالی دارم تبدیل به مامان میشم :))

دل ندادن را به خوبی یاد گرفته ام (بعد از خوندن یکی دو تا پُست از یه وبلاگ این موضوع برام مرور شد، حقیقتا حرف دلِ منو زده بود)، سخت بوده البته به اینجا رسیدن ولی خب الان اینجام همچنون که نویسنده ی اون وبلاگ بود، دل ندادن هم به این معنیست که مگر شق القمر منو وادار کنه که تو ذهنم به کسی نقشی در زندگیم بدم، البته چرا اگه خیلی اصرار کنن، نقش هایی خواهند گرفت، ولی نقششون هیچ زمان کلیدی یا حیاتی نخواهد بود، نقششون چیزی مشابه پیِ نخود سیاه فرستادن خواهد بود.

و این اگرچه ظاهر بیرحمانه ای داره ولی از نظرم به معنی رشده، و مرحله ایست که کم و بیش همه باید بهش برسن، ولی با این اوصاف باز هم بهم حس انتقام گرفتن میده و آه که این حس در این مورد خاص چه اندازه لذت بخشه. :)